Ne kadar çok şey birikmiştir ne kadar çok dilediğiniz yerden başlayıp bugüne gelelim lütfen!
Bugünü hayatımızda vede hafızamızda sonsuz ölümsüz kılan değerli şahsiyet, üstadımız, koca çınarımızın Münir Özkul' umuzun vefatını duymak oldu.
Kendisiyle yaşanmış ortak anılarınız nelerdir? Örneğin ben, babama benzetirdim kendisini ağırlıklı olarak, öğretmenime de benzerdi, mahallemizin büyüğüne de...
Evet, duygularıma tercüman oldunuz. Üstadı tanıyan, bilen, izleyen milyonlarda aynı hissiyatla çok özel, derin iz bırakarak veda etdi bizlere. Belki bedenen uzaklarda olucak ama hepimizin ihtiyaç duyduğu vicanı, şefkati, sımsıcak sevgisi mutlaka kişiliklerimize çok özellikler kattı. Sevenlerinden hayranların dan biri olarak "oyunculuğuyla yansıttığı babacan karakterine minnettarız" diyebilirim ♥
Rollerine mükemmellik katan çok kıymetli üstadlarımızdan Münir Özkul filmleriyle hep hayatımızda herdaim varolacaktır, eminolun!
Ben sekiz yaşımdan beri Hababam Sınıfı filmlerini tekrar tekrar seyrediyorum. Her jenerasyon hayranlıkla seviyor, sevecek. Bu, nesiller boyu devam edecek. Bunu bizzat yaşıyorum, şahit oluyorum, mümkün müdür unutmak! Örnek sanatçı, örnek değer. Hep var, hep varolacak koca çınarımız Münir Özkul ♥
Şu anda bile filmlerinden kareler gözümün önünden film şeridi gibi geçiyor. Rollerinde acısını, çaresizliğini, yokluğunu olağanüstü bir yorumlamayla, acıyla tebessümü birleştirilip bize çok güçlü duruş sergileyen baba profilini unutmak mümkün mü!
Hep sevdik, hep serveceğiz seni Münir Özkul.
Ebuzer Dişbudak
"Tiyatroya nerden başlamalı ve kaç yaş ideal" sorusu geldi sevgili Yağmur Yazar' dan, nasıl yanıtlarsınız?
Aslında yetenek doğuştan gelen özelliklerden biridir, bunu farkedebilmektir önemli olan. Ya fark edersin yada farkedenlerden destek alırsın. Önemli olan ise, kendinin bunu farkedip "ne kadar istemenle" alakalıdır. Gönül ister ki çocuk yaşlarda bunu farkettirmenin gereği bilinsin. Çok önemli, tiyatro sosyal eğitim için bir ders aslında. Keşke tüm ilkokullarda matematik, ingilizce, dersi gibi müfredatda yerini almış olsa. Sonrası çok daha kolay olurdu. Her çocuk tiyatroyu içinde yaşamalı, deneyimlemeli. Sonrası çok istiyorsa mesleği olarak devam ettirebilir yada bilinçli biri olarak sosyal birey olur. Bunlar hayatimıza kaliteli yaşamımıza önemli katkılar vede başarılar sağlar.
Bireysel felsefemizi geliştirip güçlendirirken nelere dikkat etmeliyiz, siz ne tür bâdireler atlatıyorsunuz?
Soru genel anlamda ifade etmemi içeriyor gibi oldu. Bu da çook uzun cevaplar içerecek fakat oyunculuk adına cevap vermem gerekecek olursa, biraz kısaltabilirim...
Örneğin ben, -her şeye rağmen "aydınlanmaya" olan güvenimi hiç kaybetmedim. Ne kadar çok ve farklı maniplasyonlarla yolundan çıkarılmaya çalışılsa da insanlığın mutlaka ortak bilinç hedefinde buluşabileceği kanısını taşıyorum.
Son dönemimde "gayrimeşru" ile savaş döngüsünü işlemeye çalışıyorum. Edindiğim bilgilere göre insan var olduğu müddetçe yasadışılık varolacaktır fakat yaşayan kanunlar hayata geçirilebilirse o oranda iyileşme olacağı kanısındayım.
Sizin kanun fikriniz nedir?
Kısa ve öz: İnsanları kişiliği -karakteri ile değerlendiririm. Bir kişi, bakarsan milyonlarca insanı temsil eder. Menfatlerimiz - çıkarlarımız, imkanlarımızı tatminsiz bir şekilde kullandığımız sürece... Sahnede oynamak oyuncunun göreviyken, normal hayatta ne roller ne yüzler var hayretle izlediğimiz. Yok etmek, yıkmak, yakmak adına ne oyunlar oynanıyor. Akla, insanlığa sığmayan şeyler...
Lütfen tatmin olma duygularımızı sevgi, barış, vicdan, hoşgörü, paylaşmak adına savaşsız bir dünya için kullanalım.
SEVGIYLE KALALIM.
Katkınız için teşekkürlerimizle, tekrar yazışabilmek dileğiyle, başarılı günler sevgili Ebuzer Dişbudak...
dilediğiniz yerden başlayıp bugüne gelelim lütfen!
♥
