ÖZGÜR KATILIM

: Sanat üstün düzeyde üretkenlikdir. Yazarsın, çizersin, oyarsın... mimariler ve birçok dal. Dünyaya bakdığında yaşamın her anında, gözünün her gördüğü her yerde sanatın imzası atılmıştır, sanatcı tarafından. Artı değer de üstünlükdür değer katmakdır.

 

OSMAN FINDIK İLE

DİZİ FİLM SEKTÖRÜ

Bize sanatınızdan bahseder misiniz?

DİYALOG SANAT

Sahne sanatları (dizi, sinema ve tiyatro oyuncusu).

Setlerden bahseder misiniz?

Set saati genelde sabah erken saatlerde olur. Servisle mekana gidilir, önce kahvaltı yapılır. Bu esnada reji ve sanat ekibi sahneyi, seti hazırlar. Kameralar, ışıklar... Yani ortam hazırlanır ve yönetmenin "3-2-1 kayıt" sözüyle diyaloglar ve oyun akmaya, kameralar çekmeye başlar. Taki yönetmenimiz "kestik" diyene kadar. Planlar, sahneler bir bir çekilir ve o günkü planlanan senaryonun sahneleri biter. Vee yönetmen "paydos arkadaşlar" der, set toplanır.

Zevkli bir iş olduğu söylenebilir mi, yorucu olduğunu söyleyenler var, diğer oyuncu arkadaşlarla ilişkiler nasıl gelişiyor?

İşini seven için çok zevkli. Elbette, yorucu olduğu zamanlar da olmuyor değil. Yazı, kışı, yağmuru, karı var bu işin. Bütün çekimler gündüz saatinde ya da kapalı mekanlarda geçmiyor. İki saat süren çekimler de var 15-18 saat süren de ama ortam ne kadar şen şakrak olursa set o kadar güzel ve eğlenceli geçiyor ve zamanın nasıl geçtiği, yorgunluğu anlamıyorsunuz. Bunun tersi olan setler de olmuyor değil çünkü her insan bir değil. Egosu tavan yapmışlar da var, her sektörde olduğu gibi bu söktörde de.! 

Yeni sete gelmiş biri ortamına göre oradaki insanların yaklaşımına, samimiyetine göre ya çabucak ısınıp kaynaşır ya da buzdolabı gibidir geri durur. Yani ortamla alakalı, insanların birbirlerine yaklaşımıyla alakalı bir durum.

Çalışan bir sistem olduğu anlaşılıyor. Sisteme nasıl uyum sağlanır?

Kuralları var tabiki bu işinde kendine özgü. Yönetmenin, rejisörün talimatlarıyla hareket edilir. Oyun oynanır ve biter. Sisteme ajans, menajer  ya da direk yapım firması üzerinden dahil olunur. Ajans üzerinden çok bi şansınız olmaz, ilerlemek adına ya da kendinizi kanıtlamak, tanıtmak adına. Menajer ile "bi tik" daha şanslı olursunuz. Ama direkt yapımcı yada yönetmen aracılığı ile dahil olmuşsanız önünüzde kimse duramaz! Yani engelli parkur yok, tamamen depar atacağınız düz bir yol vardır önünüzde. Yani şans sizden yanadır. Tabi bunun için de bu ülkede torpil hep ön plandadır. Yani sanatınızdan, eğitiminizden, kişiliğinizden çok daha önemlidir torpilli olmak…

Koşullara uygun hareket etme uyanıklığı yakalamış arkadaşlar ne tür tavizler vermek zorunda, telafisi ne kadar mümkün?

Herkes koşullara ayak uydurmak zorunda zaten. Yani "ya bu deveyi güdeceksin, ya bu diyardan gideceksin" atasözüne istinaden koşullara uymazsan sivrilirsin ve o sivrilik de herkese batar. Yani yontulur törpülenir. Herkes toplum içindeki kurallara uymak zorundadır. Oraya bir iş için bir görev için gidilmişse o görev ifa edilene kadar oranın şartlarına ve kurallarına uyulacak! Yoksa, ikinci bir şansı pek olmaz. Fişlenir ve pek sevilmezsiniz. Ha birde "yalaka" tayfası var tabi her yerde olduğu gibi. Onlar için söylenecek çok da bir şey yok. Herkesçe bilinir, tanınır o tipler. Kimisi pohpohlanmaktan hoşlanır. 

Bu insanların görevi de bu zaten.

Türk Dizi Film Sektörünün iyi bir yere geldiği söylenirse, içerden biri olarak; daha iyi yerlere gelmesi için sizin önerileriniz nelerdir?

Öncelikle sağlam bir senaryo. Yani, sağdan soldan alınmış, düzenlenmiş, uydurulmuş değil. Sektörde  bir çok dizi malesef uyarlama. Sonra, işin ehline verilmesi. Yani bu işe, sanata gönül vermiş, parayı ikinci planda gören, önce sanat ve işim diyen, işine aşık insanlarla çalışmak. Son olarak da çalmamak. Emekli hırsızlığı yapmamak. Kimsenin hakkına girmemek. Olduğu gibi değil de olması gerektiği gibi ortaya iş çıkarmak. Yani adam kayırma, torpil olmadan bu işi yapmak. 

Çünkü sanat gerçekten gönül işidir, aşktır ve aşkta torpil olmaz.

Televizyon gibi eğlence odaklı bir ortamda nasıl sanat yapılabilir, gelenekçi tiyatro anlayışının televizyona karşı tavrının temel sebepleri nelerdir, nasıl değerlendirirsiniz?

Sahneyi kamerayla özdeşleştirerek! 

Bunu rahmetli Nejat Uygur, Levent Kırca çok güzel başardı bence. Çeşitli skeçlerle tiyatro sahnesini televizyona taşıdılar. Günümüzde de bir kaç örneği var bunun. Güldür Güldür gibi, falan ancak -maalesef toplumumuzda tiyatro alışkanlığı, sevgisi -tabiki en büyük sebebi maddiyat ve zaman darlığı, çok az. Kimse kimseye tavır almıyor aslında. Tiyatro ve televizyon çok da ayrı sayılmaz birbirinden. Biri canlı performans diğeri bant yayını. Ama her ne olursa olsun tiyatro kameraya karşı zordur. İzleyici ile göz temasıyla oyun oynarsın ve bunun heyecanı daha başkadır ama birbirinden de ayrılmaz. Tiyatro yapan kameraya da oynar.

Bize kendi sanat serüveninizden bahsedin lütfen; nasıl başladı, nerede duruyor ve gelecek planlarınız nelerdir?

Bir taraftan çok eski, bakarsanız bi taraftan da daha çiçeği burnunda diyebiliriz İlk olarak ilkokul 2. sınıfta, 6 yaşımdayken, 23 Nisan gösterilerinde Nasrettin Hocanın bir fıkrasını canlandırarak başladı, tiyatro ve sinamaya olan sevgim. Sonraları televizyonda reklam ve sinemadaki replikleri oyunları kendi çocukluk alemimde canlandırmaya başladım. Ama Anadolu çocuğuyuz ve malesef sanata, sanatçıya o devirlerde çok da iyi gözle bakılmıyordu ve babam istemedi. İçimde bi ukde olarak kaldı. Yıllar yıları kovaladı. Taki 2015' de bir internet sitesinde "yeni yüzler aranıyor" ilanına kadar bu sürdü. Yaşım geçmiş diye düşünerek kendimi avutuyordum. Bu ilan ile ajansa başvurdum. Eğitim aldım, figüranlık yaptım, bir çok projede. Sonra diyologlu küçük roller aldım. Ama maalesef devamı gelmedi. Çabam, gayretim devam ediyor. Devamı niye gelmedi? En başta bahsettiğim gibi "torpilim" olmadığı için, kendimi gösterecek, kanıtlıcayak ortamı bulamadım. Asla vazgeçmiş değilim, vazgeçmeyeceğim de. Tırnaklarımla kazıyarak hedefime ulaşacağım. Hedefim zirveye, en tepeye ulaşmak ve orada kalıcı işler yapmak. Elimden geldiğince insanlara fırsatlar yaratmak, elinden tutmak olacak.

Sanat arzusunun bu denli güçlü ve derin olmasının sebebi nedir, zorlukları aşarak hedefine ulaşan sanatçı örnekleri kimlerdir?

Kendimi, ruhumu burada -sanatın içinde daha özgür, daha mutlu hissediyorum. Farklı karakterlere bürünerek insanlara bir şeyler anlatmak, katmak, ortaya bir şeyler çıkarmak huzur veriyor, mutlu ediyor beni. En güzeli de sahneden alkış almak ya da kamera karşısında oynadıktan sonra yönetmenimden takdir... Yani gerçekten başarmak, başarılı olmak. Takdir toplamak değil gaye. Ben o huzuru içimde yaşıyorum zaten -kendimce ama bunu paylaşmak da ayrı bir mutluluk. 

Herkesin kendine göre bir hikayesi, bir serüveni vardır elbette. Bunun örneklerini vermeyi kendimce pek doğru bulmuyorum. Yani geçmiş değil şu an önemli bence.

İnsanlık tarihi boyunca yaşanmış bütün sıkıntı ve zorluklardan sonra hâlâ insan denen varlığın bir türlü doğru ders alamayıp sürekli eskinin kavgaları, kandavaları, sürtüşmeleri üzerinden yürümesinin sebepleri sizce nelerdir, kavgasız bir dünya nasıl mümkündür, sanatın burada rolü nedir?

Kavgasız bir dünya mümkün değil çünkü insanda tanrılık içgüdüsü var. Yönetme etkisi altına almak, kul etme kavgası bu. 

Ve "bu insan" var oldukça olacak maalesef…

Yazmayı sevenlerle yazışmayı daha çok seviyor, onlardan daha çok zevk alıyorum. Siz de  bu diyalogdan zevk aldınız mı, farkları nelerdir?

İnsana insan olduğu için değer verenler benim için değerlidir. Kim olduğuna, rütbesine, makamına, bankadaki hesabına bakmaksızın değer vermek ayrıcalıktır. Ben hoşnut oldum memnun oldum. Teşekkür ederim. 

Katkılarınız için teşekkürlerimizle.

TÜLİN SEZER İLE

ANKA

Sanatınızdan bahseder misiniz? 

Yağlıboya resim sanatçısıyım soyut resim çalışmaktayım. Yaklaşık 15 yıldır çeşitli resim kurslarına giderek ve ressamdan özel ders alarak kendimi geliştirdim. İlk resimlerimi rüyalarımda gördüklerimin bende yarattığı ruh haliyle, dünyaya duyduğum kızgınlık yüzünden, ona sırt çevirip kağıdın üzerine kapanmak bir kuşun uçuşunu yazmak ya da bir kuşu uçarken resmetmek istiyorum diyerek resim yapmaya başlamıştım.

Dünyaya neden kızgındınız anlamadım?

Dünyada hiçbir şey düzgün değil ki, adaletsiz dünya. Tepkimi resimle göstermek istedim.

Her zaman böyle değil miydi?

Tepkiliydim fakat resim yeteneğimi geç farketmiştim.

Nasıl başlayıp devam ettiğinizden bahsedin lütfen.

Bir gün resim kursu sergimize bir ressam bey gelmişti ve benim resimlerimi çok beğendi. Atölyesine davet etti ve kabul edersem bana özel ders vermek istediğini söyledi. Ben de gecikmeden gittim ve beş yıl aralıksız yanında usta çırak ilişkisi ile çalıştım. O ilk sergimde bir tablomu, bir derneğe bağışlamıştım. Ardından iki tablomu bir iç mimar satın aldı. Bu ardı ardına gelişen olaylar bana şevk verdi. Motivasyonum arttı.

Bir tabloya nasıl başlayıp bitirirsiniz?

Bir tablodan önce kafamda bir form oluşturuyorum. Konu seçiyorum. Fantastik soyut illüzyon diye adlandırabilirim resimlerimi.  Daha sonra rüyalarımdan etkilendiğimden bahsetmiştim ya, rüya yorumlarımın bende uyandırdığı ruh haliyle, hislerimle resme renk veriyorum. Resimde renge gidiyorum. Bu tamamen psikolojik. İçimden geldiği gibi ve doğal. içsel. 

Resimlerin de bir ruhu olduğuna inanıyorum ve izleyicide bıraktığı his benim için önemli. Bu arada resimlerim hiçbir zaman bitmez. Sona erdirmem yani. Ta ki beğeniye sunup tablo benden çıkıncaya dek.

Dizilimler nasıl ilerler, bir resmin diğerleri ile bağı nasıl kurulur?

Resim derin ve sembolik olmalı. Konulu çalışırken bir tarzım, duruşum ve rengim olmalı diye düşünürüm. Bir konuyu ele aldıysam her bir tabloda konu başka başlıklarla önüne çıkmalı izleyicinin. Seri bütününde aynı olmalı. Ben anlamlı olanı aktarmaya çalışırken bir güzellik yaratmaya çalışıyorum. Bir tarafım biraz karamsarken diğer tarafım  daha aydınlık, daha pozitif ve yapıcıdır. Bu direkt çalışmalarıma yansır. Aşkla, sevgiyle yaparım resimlerimi. Ön plana çıkartmak istediğim hisleri yansıtan en kuvvetli aracım renklerdir.

Örnek görebilir miyiz?

Tabi ki en son çalışmamı gönderiyorum.

Sarı, kırmızı, mavi ile çevrelenen ve bu renkler neredeyse eşit oranda dağılmışken; ortaya aldığınız ve bahsini ettiğiniz "adaletsiz dünya" vurgunuzda çizginin öne çıktığı doğru mu, neden?

Eşit gibi gözükse de her rengin bıraktığı etki farklıdır insan ruhunda. Mavi, kırmızı, sarı sadece bir renk olmanın çok daha ötesinde farklı anlamlara sahiptir. Kullanmış olduğum bu ana  renkler doğal renklerdir. Uyandırdığı duygulara göre değişiklik göstermektedir. Mavi güven veren renktir. Sadakat duygusunu ifade eder. Ancak kullandığım tona göre de zıt anlamlı bir etki yaratabilir. Deniz ve gökyüzü rengi olduğu için genellikle sakinlik, huzur ve sonsuzluk ile özdeşleştirilir. Burada vermek istediğim mesaj belki mavi olma isteği.  Huzur isteği. Özgür olma, sonsun olma vs.

Kırmızı coşkuyu sembolize ederken bu renk gücü de simgeler. Aşk ve tutkunun rengidir. Heyecan verici bir renk olan kırmızı, dikkat çekici ve harekete geçiricidir. Heyecan hem güzeldir hem de tehlikeli.

Sarı enerji veren pozitif bir renktir. Canlılık ve yaratıcılığımı ifade ederken burada yorumu izleyicinin hayal gücüne bıraktım.  

Renkler ve insan duygularına etkileri hatta duyguların renklerinin olabileceği gibi konular özellikle psikoloji biliminde oldukça fazla işlenen, araştırılan konulardan biri. Mavi-Yeşil-Kırmızı-Sarı dizilimi sizin duygu dünyanızda hangi sıralama ile yeralır, hep böylemiydi, değişiklikleri ne kadar hatırlıyorsunuz?

Renklerin psikolojisi olduğuna kesinlikle inananlardanım. Evet, duyguların da rengi vardır. Ateşin ve sıcaklığın renkleri olan ve insanda sıcaklık ve canlılık hissi uyandıran Kırmızı, Turuncu ve Sarı renkler sıcak renkler kızıl tonları ve bakır tonları benim renklerim diyebilirim. Dünyanın kapılarını aralayıp kendi yorumumu kattığım, kendi renklerimin ustası, kendi hayallerimin kahramanı olmak heyacan verici...

Kızıl tonlarını sevenler 'arkadaş canlısı' oluyor derler ya öyleyim galiba. Enerjik bir şekilde dışa açık ve doğru hareket etmeye hazır bir kişilik yapısına sahip. Bağışlayıcı.

Bu renkler canlılık ve dinamizmle ilgili renklerdir. Mutluluğu temsil eder. Kırmızı renk, fiziksel olarak; ataklığı, canlılığı ve duygusal bağlamda bir işi sonuna kadar götüren azmi ve kararlılığı gösterir. Ayrıca bir yanım mavi-yeşil soğuk renkler. Doğa aşığıyım ve vazgeçilmez renklerimdir.  Mavi, ruhun derinliklerine girişi gösterir. Popüler kişilik yapısını temsil eder.

Özetle, renkler sınırsız ve başı sonu olmayan denizdir. Her gün uyandığımızda rujumuzun, giyeceğimiz kıyafetin renginden tutunda dinleyeceğimiz müziğin bile rengini seçeriz. Mis gibi kokan bir kekin rengi, kırgınlıklarımızın rengi, sevinçlerimizin rengi, aşkın rengi abaca hangi renk? Ben tuvale resim yapmaya bu hislerle başlayarak tam da bu sorulara cevap arıyorum.

Seçimlerimizi bizi en iyi tanımlayan renklerin kollarına bırakıyoruz. Kendimizi ifade ederken aslında aynadan yansıyan renklerin ruhu. Mavi-Yeşil-Kırmızı-Sarı dizilimi duygu dünyamda zümrüdüanka kuşunu hatırlatır bana. Hikaye şöyle: Zümrüdüanka Kuşu ortadan kaybolmuş. Bunun üzerine diğer kuşlar onu bulabilmek için yola çıkmışlar. Kaf Dağı'nın tepesinde olduğu için ona ulaşmak çok zorluymuş ki yedi dipsiz vadiyi aşmaları gerekliymiş. Bütün kuşlar umutlarını yitirmiş. Kaf Dağı’na vardıklarında geriye sadece otuz kuş kalmış. Simurg’un yuvasını bulunca öğrenmişler ki ‘Simurg – otuz kuş’ demekmiş. Onların her biri birer Simurg’muş. Otuz kuş anlar ki aradıkları kendileridir ve gerçek yolculuk, kendine yapılan yolculuktur.  Anka kuşu, ölümünün yaklaştığını hissetmeye başladığı an kendisine kuru dallardan bir yuva inşa etmeye başlar ve bunu ne olduğu bilinmeyen bir zamkla sıvar. Daha sonra yuvanın içinde güneş ışınlarının kuru dalları yakarak yuva içinde ölmeyi bekler. Yanarak ölür ve sonrasında küllerinden doğar. Bir çoğumuz biliriz hikayeyi.

Efsaneye göre ankayı uzaktan aramak yanlıştır. Sabreden ve emek veren herkes inanışa göre kendi anka kuşunu yaratabilmektedir. Yukarıda da ifade ettiğim gibi küllerinden doğan anka kuşu temelde kendi şansını yaratmaktır. Bunun için sabırlı olmak, çaba sarf etmek çok önemlidir. İşte Anka Kuşu içsel yolculuğu ve aslında aradığımız en önemli şeyi sadece kendi içimizde bulabileceğimizi sembolize eder.

Düşünceleri hayata geçirmek için ilk adımı atmak gerek. Hayatı anlamsız yapan en anlamlı şey  ölümdür. Ve buldum... 

Küllerindem bir anka kuşu gibi yeniden doğmak. Yeniden varolmak gerek.

Siz hiç yanıp yanıp tükenip, sonra küllerinizden yeniden doğmadınız mi? Çaresiz kaldığınız, bittiğinizi hissettiğiniz ve sonra birden tekrar dirildiğiniz olmadı mı? Yaşamı bırakıp köşenize çekilerek, duygularınızı hissedemeden dünyaya bakmadınız mi? Umudu tüketip umutsuzluğun esiri olmadınız mı? Sonra şöyle bir silkelenip gözyaşlarınızdan şifa bulup, sarılmadınız mı hayata? Eğer kendinizi siz de çaresiz hissedip bir gün bu çaresizliğinizi kırmayı başardıysanız! Zümrüd-ü Anka’nızı dışarıda bir güç olarak aramayın. Tüm güç ayrı ayrı özelliklerinizin bir araya gelerek, iç savaşınızı kazanması sonucunda elde edilmekte. Tekrar ayağa kalkıp yürümek gerek, özgürce.

Küçük yaşlarda resme ilginiz varmıydı, nasıl bir çocuktunuz? 

Beş yaşımdaydım beni büyüten babaannem vefat etmişti. Sanırım bi boşluk olmuştu. Ben de yaşım tutmadığı halde okula gitmek için her gün ağlıyordum. Defter kalem ve o zamanın çocuk dergileri Kumbara Dergisi, Başak Çocuk dergisi hiç elimden düşmüyordu. Köyde oturuyorduk fakat babam memurdu, dergi ve kitaplara ulaşmam zor değildi. Ayrıca Sultanahmet’te matbaacı olan halamın eşi düzineyle resim defteri, sulu boya  getiriyordu bana. Durmadan resim yapıyordum. Evin bahçesinde yer kalmamacasına onları yerde sergileyip kurutuyordum. Resim yapmaktan başka bir şey bilmez misin diye azarlanıyordum. Büyüyünce ne olacaksın sorusuna “ressam” yanıtını veriyordum. Ağlamalarıma dayanamayan annem beni elimden tutup kayıtsız olarak okula göndermişti o yıl. 

Bana ne olduğunu yıllar sonra çözdüğüm bir hastalığım vardxxı o vakitler .. 

Çok içine kapanık, sessiz ve çekingen bir çocuktum. Hatta hiç konuşmuyorum. Sorsalar cevap veriyordum. Lafları ters söylüyordum. Gel yerine git. Otur demek yerine kalk demek gibi. Bir ay boyunca bir kelime konuşmadığım dönemler olmuştu. Ortaokulda Türkçe hocamın ters tepkisiyle karşılaştım. Derslere katılmıyordum. Yön ve zaman kavramım yoktu. Renk, şekil, sayıları öğrenme konusunda bir takım güçlükler çektim. Kendimi ifade etme anlamında zorlandım. En basit bir örnek, uzun süre b ve d harfini karıştırdım. Allah'ın her günü, size hiçbir şeyde başarılı olamayacağınızın söylenmesinin ne demek olduğunu anlayamazsınız. Çok hırslandım ve günce yazmaya başladım ayrıca kısa hikayeler yazıyordum.   Yazmak, çizmek resim yapmak hoşuma gidiyordu. Yıllık ödev olarak beş günce yazmamızı istemişti hocamız ve ben ödevimi çok güzel bi şekilde hazırlayıp geldiğimde sonuçta en yüksek notu almıştım ayrıca ödev kapak resimlerimi hocalarım çok beğeniyordu sınıf arkadaşlarım sürekli benden yardım istiyor hatta resim ödevlerini bana yaptırıyorlardı.

En güzeli resim yapmaktı. Kuşları, gökyüzünü, bulutları… Oysa şimdi ne güzel kuşlar uçuyordu gözlerimin önünde, özgürce. Dallara konup tekrar gökyüzüne yükseliyorlardı.

Kaç taneydiler peki? Sonsuzlardı, saymaya ne gerek vardı? Saymak karmaşık ve bir o kadar zordu.

Bu güçlüğü yaşayan bireylerin zeka sorunlarının olmadığını, yani dislektik bireyler toplumdaki genel kanının aksine normal, parlak veya üstün zekâya sahip olduklarını öğrendiğimde genç bir kız olmuştum. 

Daha sonra evlendim ve iki çocuğum oldu. O Arada dışarıdan devam etmekte olduğum Fatih Kız Lisesi Matematik Bölümünü tamamladım. Daha sonra Çatalca Lisesi birinci sınıfında matematik dersinden kaldığım edebiyat bölümünü bırakıp sosyal bilimlerden devam ederek diplomamı aldım. Sayısız resim ve çeşitli kurslara devam ettim. Daha sonra iki üniversite bitirdim açıktan... Ve en son İstanbul Rumeli Üniversite’sinde yüksek lisans yaptım.

Dezavantajları kadar avantajları da bulunan bu öğrenme farklılığında, yetenekleri ile uyumlu bir kariyer seçme şansı yakalarsa, o zaman bir başarı hikayesi yazılması işten bile değildi. Peki nedir bu avantajlar? Her şeyden önce zengin bir hayal gücü, farklı açılardan problemleri değerlendirebilme, üç boyutlu düşünme, güçlü sezgiler ve bir işin ayrıntılarının arkasındaki bütünü görebilme diyebiliriz. Bu duruma göre dezavantaj olan durumumu avantaja dönüştürebilirdim. Resim yapma isteğim herdaim vardı. Yeteneğimin farkına vardım. Yüksek lisans eğitimimde kültür ve sanat konulu tezimi hazırlamamda ve sadece resim yapmak değil resim sanatı konusunda bilgilenmek ve bilinçlenmem konusunda  beni motive eden değerli hocalarıma minnettarım. 

Kendi atölyemi açtım. Resim çalışmalarıma devam ederken çocuklara resim dersi eğitimi verdim. Bir arkadaşımla Beylikdüzü’nde sokak sergimizi gerçekleştirdik. Çeşitli karma sergilere katıldım. Ankara’da “Kırım Sürgünü” konulu resim sergisi ve yarışmasına katıldım. istanbul Manisa ve Bodrum’da çeşitli karma sergilere katıldım ve katılmaya devam ediyorum. Bu arada kişisel sergi hazırlıklarım devam ediyor.

Bize Kırım’dan ve kendinizden bahseder misiniz? 

1971 yılında Çatalca’da dünyaya geldim. Dedelerim Kırım’dan göç ile gelip Çatalca’nın İzzettin köyüne yerleşmişler. Beş yaşındaydım beni büyüten babaannem vefat etmişti. Babaannem eteği belinde tam bir Tatar "Apakayı" idi. Küçükken pek mızmızdım, hiç yemek yemezdim. Babaannem elinde bir kaşık, oda oda kovalardı, bazen köşede kıstırdığı olur, zorla ağzıma yiyecek tıkardı. Diğer torunlarından çok farklı tutardı beni. Yedi çocuğundan sadece babam erkekti ve dedem öldüğünden beri bizim yanımızda yaşıyordu. Köyde ilk betonarme evi biz yaptırmıştık ve ilk siyah beyaz televizyon bizim evimizdeydi. TV izlemek için gelenlerle  her gece evimiz dolar taşardı. Düşünün evdeki curcunayı! 

Babaannem beni canı gibi sever, kollardı. Sürekli Kırım Tatar Türkçesi konuşan babaannemin bir sözü vardı. “Cartı araba col bızar, yarım molla din bızar”. Eski araba yol bozar, bilgisiz hoca din bozar. Öğrenmeden yapılan iş kötü olur anlamında kullanılan bir sözdü bu. Sürekli vatana ve millete hayırlı evlat olmamız için dua ederdi.

Köyümüz tahsil ve memuriyet için fazlaca göç vermiştir. Çalışkan ve misafirperver bir köydü. Birçok politikacı, bilim insanı, sanatçı ve de mimarı bu köy yetiştirip ülkemize kazandırmıştır. Bu arada kısaca Kırım'dan bahsetmek istiyorum; 1441 yılında Hacı Giray’ın kurucusu olduğu Kırım Hanlığı, 1454 yılında, Osmanlı Devleti’nin askerî desteği ile, Hacı Giray Han komutasında kendilerini rahatsız eden Cenevizliler’i yendi. Böylece Osmanlı Devleti – Kırım Hanlığı ilişkisi başladı. İkinci Kırım Hanı Mengli Giray döneminde Kırım, Osmanlı Devleti’nin himayesine girdi. Himaye 300 yıl devam etti. Rusya’nın gelişme politikalarını uygulamaya koyduğu dönemlerde Kırım’da taht kavgaları başlamıştı. Osmanlı Devleti de güç kaybediyordu. Olaylar aynı tarih dilimine denk geldi. 1768 – 1774 Osmanlı Rus Savaşları yaşandı ve 21 Temmuz 1774 tarihinde Küçük Kaynarca Antlaşması imzalandı. Bu Antlaşmaya göre Kırım, Osmanlı’dan kopartıldı, bağımsızlaştırılarak Rusya’nın kolayca yutabileceği bir lokma haline getirildi. Ruslar, Kırım’daki taht kavgalarını körükleyerek iç savaş haline dönüştürdüler. Bu sebeple Kırım Türkleri’nin bir bölümü 1778 yılında, ‘Ak Topraklar’ dedikleri Osmanlı yönetimindeki bölgelere göç etmeye başladılar. Yerlerine, 75.000 Rus köylüsü yerleştirildi. 8 Nisan 1783 tarihinde Rus Generali Potemkin komutasındaki Rus Ordusu, Kırım’ı işgal etti. Lokma, yutulmuştu. Kırım, Rusya’nın bir vilâyeti haline getirildi. Kırım Türkleri’nden bir bölümü daha Ak Topraklar’a doğru yola çıktı. 1783 – 1800 yılları arasında 500.000 kişi yurdunu terk etti. Ayrılanlar, toplam nüfusun % 35’i idi. Göçler, 1800’lü yıllar boyunca hep devam etti. Sayı 1,5 milyona ulaşmıştı. 1900’lü yılların başında, yarımadada kalan Kırım Türkleri’nin sayısı, 300.000 olarak tahmin ediliyor.

II. Dünya Savaşı sonunda Sovyet Sosyalist Cumhuriyetleri Birliği (SSCB) Devlet Başkanı Stalin, Kırım Türkleri’nin savaş sırasında Almanlarla işbirliği yaptığını iddia ederek top yekûn sürgüne gönderilmesini emretti. Emir, 18 Mayıs 1944 gecesi Kırım Türkleri’ne iletildi. İki saat içerisinde, evlerinden alabildikleri eşyaları alarak, bulundukları köyün-kasabanın-şehrin meydanında toplanmaları istenildi. Evini terk etmek istemeyenler zorla götürüldü. Direnenler, dipçik darbeleriyle hemen oracıkta öldürüldü. Çığlıklarla inleyen gökyüzünün karanlığını delmeye çalışan güneş, kana bulanmış Kırım topraklarına ilk ışıklarını gönderirken, 423.100 kişiden oluşan Kırım Türkleri, hayvan taşınmasında kullanılan tren vagonlarına, âdeta istif eder gibi yerleştirildiler. Vagonlara doldurulanların 57.000’i, 0–5 yaş arası çocuk, 68.000’i ise 60’ın üzerinde yaşlı insanlardı. Yapılan işlem, Kırım Türkleri’ni yok etme politikasının, o günün öncesinde ve sonrasında, tarihin yazmadığı bir vahşetle uygulanması idi. Bir aydan fazla süren yolculuk sırasında, kimsenin vagonlardan inmesine asla izin verilmedi. Her türlü ihtiyaçlar, vagon içerisinde karşılanıyordu. Ölenler, pencerelerden rastgele atılıyordu. Yolculuk sırasında 195.371 kişi öldü.

Kırımdaki Türklerin sürüldüğünün ertesi günü, Arabat bölgesinde bir köyde, 150 civarında Kırım Türk’ünün unutulduğu anlaşıldı. Haber Stalin’e ulaştırıldığında emir verdi: "Bunların işini 24 saat içerisinde bitirin!" Emir yerine getirildi: 20 Temmuz 1944 tarihinde Arabat Köyü'ndeki bütün Kırım Türkleri eski bir geminin içine doldurulup, denizin en derin yerine gelindiğinde ambar kapakları açılıp gemi batırılarak soykırım tamamlanmış oldu. O geminin kaptanı her yıl olayın olduğu gün sahile sıkıntılar içinde çıkıp içkiye vururmuş kendini. Sonunda çıldırarak ölmüş.

Bir zamanlar Kırım Hanlığını kurup bu bölgelerin sahibi olan Tatarlar şimdi azınlık durumuna düşmüşler, kendi topraklarında. Stalin zamanında ölmüş, öldürülmüş, zulme uğramış tıolam insan sayısının 127 milyon olduğu söyleniyor. Varın siz düşünün zulğmlerin boyutunu.

Destanlık bir olay, orada, burada, Kırım'da, Afrika'da. Hep aynı hikâye. Anadan, yârdan, serden geçip kalbini ortaya koyan insanların destanı bu. Yazılmalı mı evet, ama onu yazacak kâlemin mürekkebi gözyaşı olmalı. Çile çekerken, secde ederken, sevinirken dökülmüş birkaç damla gözyaşı: “Benim çocuğumu kurtardınız ama benim size verecek bu gülden başka bir şeyim yok” diye ağlayan Rus annenin gözyaşı olmalı o kalemin mürekkebi. Bir yüreğin harcı değil burada yaşananları kaleme almak.

Kendime Şiir Tatar Kızı

Altay'lardan Tuna'ya en güzel kadını,

Sende bütün Ortaasya'yı seviyorum,

Stepleri..

Doludizgin koşan atları..

Yemyeşil düzlükleri..

Geceleri sonsuzluğa uzanan yıldızlı gökyüzünü..

Savaşçılığı..

Tieng Şan - Tanrı dağlarının karlı

Doruklarını..

Yüzünü kesen soğuk step rüzgarlarını.. Oba çadırları..

Yakut soyluluğu Kazak sertliği.. 

Bizi Ergenekon'dan çıkaran Börte Çine'yi..

O dişi Bozkurt'u.. Hoang Ho-Sarı Irmağı..

Yang çe - Gök ırmağı.. 

Sarının renk krallığı ve hayatınızdaki yeri nedir?

Sarı kültürlü bir toplumun gelenek, görenek, inanış, düşünce, bilim ve sanat etkinliklerini kapsamakta ve o toplumun nesilden nesile geçen birikimlerinden oluşmaktadır. Renkler tarih boyunca değişik coğrafya ve kültürlerde bir ifade aracı olmanın yanı sıra, sembolik düşüncelerin ve anlamların da ifadesi olmuşlardır. 

Kendine güvenin rengidir. Dostluklara verilen değer de altın sarısı gibi.  Sarı rengin, ilkel toplumlarda sonsuza dek yaşamı simgelediğini ve sarı renk ışınlarının, göğün özgür mavisini delip gerçek öbür dünyanın tanrısal güçlerini açığa vurduğuna inanıldığını belirtmektedir. Kırım tatarlarının milli bayrağı Gök mavisi renkli zemin üzerinde altın sarısı renkli tarak tamgadan oluşur. Işıl ışıl, mat ve belirsiz değil bir tatar kızının kalbi.

Sevdikleri şeyleri yapmayı ve yalnız kalmamayı ister.

Arada kalmış karmaşık ilişkiler, belirsiz dostluklar, iki arada bir derede durumlar onlara göre hiç hiç değil. Ya çemberin içindesin, ya da dışında! Ya seviyorsun, ya da sevmiyorsun! Bu kadar basit. 

Cömerttirler... Paylaşımcı...

Misafirperver...

Küçük meseleleri kafasına pek takmaz ama büyük olayları da hakkını verecek yoğunlukta yaşar.

Kısacası tatar kızı, sevdiklerinin derdini dert edinir. Kendi için küçük meseleleri kafasına takmasa da, sizin dertlerinizi sizden daha çok takar!

İnsan ayırmaz, zeki ve açık görüşlüdür, en iyi arkadaştır!

inanılmaz alıngan ve ajitasyona meyillidir.

Sarı enerji veren pozitif bir renktir. Duygusal bedenimizle bağlantılı olup, arzularımızı, yaratıcılığımızı ve ilişkilerimizi yönlendirir. Canlılık ve yaratıcılığı ifade eder.

Güneş olmak, kendi güneşini en tepede parlatmak için aktive etmeli kendimizi ışıkla, neseyle, dansla...

Sormalı hemen...

Ben kimim? Ne istiyorum? 

Yaşamda nasıl kendimi ifade ederim? 

Şimdi hayata ben buradayım demek için

hale(Tülin’in anlamı)gibi sarı renk kullanılmıştır. Sarı, simgesel olarak güneş ışığını hatırlatır.

Alın fırçanızı elinize, kapınızın önündeki duvardan başlayarak birer birer, rahat rahat, birilerine inat ve inanç içinde boyayın çünkü renkler, bizim güzellik dolu dünyamızın dışa vurumudur.

Boyalı sokaklarda gezinin... Korkaklar ve hainler renkleri sevmezler. Hele diktatörler renklerden hiç hoşlanmazlar.     

     Renklilik çeşitliliktir.

     Renklilik özgürlüktür.

     Renklilik bir türe bağlı olmamaktır.

Onun için renkli düşünceleri, renkli davranışları beğenmezler.

VASİYET

Ölüm beni çağırdığında, 

Kazılan nemli çukur etrafında,

Kederli yüzler istemiyorum.

Ağlayanım pek olmaz..

Zannetmiyorum...

Sonbaharda sarı bir gündür o gün,

Belki hafiften bir yağmur çiseler,

Çamurlu bir tabut olur muhtemelen...

Külüstür yeşil bir cenaze arabası...

İçindede buruşuk cübbe giymiş iki belki üç hoca olur tahminim...

Hiç gerek yok hocaya...

Arkamdan dua edecek masum bir kız çocuğu çıkarsa şansıma...

Üç tane de beyaz güvercin olsun özgürlüğe bırakılan...

Çiçekmiş, çelenkmiş gereksiz...

Çiçekleri kıyamazdım dalından kopartmaya...

Tek bir beyaz gül yeterli...

Gidişimin bir başlangıç ve ebediyet olduğunu anlatmaya...

İkişerli muhabbetler, uğultu bir ses istemiyorum.

Huşu içinde uğurlanayım.

Öldüğüm yerde gömüleyim...

Bunun önemi yok.

Ruhum hep sevdiklerimin yanında... 

Bir zamanlar varlığımın kimliği olan ismim doğal yıpranmış bir taştan olup,

üzerine ismim boyayla yazılsın.

Mezarımın etrafı telle çevrilsin içine de en çok sevdiğim çiçek kaktüs ekilsin... 

Tülin Sezer