BİR SORU İKİ YANIT

 

 

No.
 

Warum?

Eser - yapıt EN birincil önemdedir.

Bu gün hala Mısır'daki piramitleri konuşuruz ama kim yaptı, nasıl yaptı bilmeyiz.

Sanatçı dehası da kesinlikle önemli. O olmasa piramitler olmazdı. Ama sanatçıyı görmemek sanatçının değil asıl toplumun sorunu. Farlı bir tedavi gerekli.

'Kusura bakmayın serginize gelemeyeceğiz' diyenlere 'asıl siz kusura bakmayın işleri göremeyeceksiniz' diyorum.

Caravaggio çok iyi bir ressamdı ama aynı zamanda katildi. Belki sanatçı ile tanışmasanız daha bile iyi olur.

Sanatçı yapıt üretmek zorunda olduğu için ve hatta başka çaresi olmadığı için yapıt üretir. Aynı, bir ağacın çiçek açması gibi... Siz bu çiçekleri koklamazsanız, bu sizin sorununuzdur.

Seralar artınca kelek domatesler çoğaldı. İyi seçmek lazım.

Domatesi alırken koklarsınız, tohumun markasını sormazsınız. Kokusundan da anlamıyorsanız kardeşim, kelek yemeğe mahkumsunuz!

Değildir. Kesinlikle!

Başarı da izafi bir kavram... Neye ve kime göre başarı?

Hangi genel?

Milyar eden yok, maksimum 200 milyon civarında.

Sanat eseri silahtan değerlidir. Değer anlayan için geçerlidir: Eşşek ve hoşaf meselesi. Değer kavramında da bir çok kriter vardır. Ama bazen bunun algılanması bir kaç yüz yıl hatta bin yıl sürebilir. Bazen bir kaç dakika, bir kaç saat...

Değilim. Bu yüzden sanat yapıyorum.

Ve kapatmam lazım. Bir dahaki sefere randevulu yapalım.

Ok.

 

Merhaba. Eser nedir? Bu sorunun cevabını aramaksa amaç bir iki kelam edebilirim izninizle.

Edebi metin üretme yani kitap yazma eylemi içinde olanların kişisel ve toplumsal kaygıları olacaktır. Yazar bilinci dediğimiz şey maalesef günümüzde kesinlik taşımayan ve çok tartışılan bir kavram. Yazmanın, eser üretmenin dışında satma çabası, okunuyor olmanın önüne geçti.

Okurun kim yazmış, ne yazmış derdinin de büyük olduğunu sanmıyorum.

Genelde en ummadığımız kişiler bile şu sohbeti yapabiliyor:

"... son kitabını okudun mu?"

Henüz değil. Ama birinden duydum. Vasat dedi.

"Hiç şaşırmadım. Zaten biz yazamıyoruz canım."

Benim bir öykücü olarak fikrim bu.

Elbette.

Ama doğru yazanlar da kırgın. Bu başıbozuk piyasa koşulları altında kime sorsanız şikayet ediyor.

Değildir. O günlük aktivite olarak gerçekleştirir bence.

Sorunlu, sakat, egosu tavan, kibrine kelimeler bulunamayacak ve kişiliksiz bireylerimiz çığ gibi büyüyor bana göre. Ben umutsuzum.

Ben öykü yazıyorum. Toplumsal gerçekçi bir kalemim. Üretmeye çalışıyorum. Bu günün insanı, konum. Göçün getirdiği sıkıntılı ne kentli ne taşralı olamamış insanları yazıyorum. Her şeyin yozlaştığı gerilediği tüm değerlerin nasıl ve kimler eliyle yok olduğu şu zamana doğru gözle bakmaya çalışıyorum. Tabii bakmakla olacak iş değil bütün bunlar. Yayın takip ediyorum. Ciddi anlamda okuyorum dünya edebiyatını.

Ölçüsü olmalı. Reklâm kokmamalı. Ve elbette talep olmalı. Merak edip sorulsun ki cevap verilsin.

İsbölümü ve tek başına ve ofis.... Burayı anlamadım. Ama temel ihtiyacı karşılanmamış maddi kaygı içindeki sanatçıdan bahsediyorsak, tamam başarı şansı düşük olabilir. Moral gücünü etkiler.

Bu arada bayağı bayağı uzadı sorular...

Evet güzel soru.

Ben,

Kalem,

Kağıt,

Bilgisayar,

Print,

Son okuma değerlendirmesi için; yakın arkadaş,

Bi bardak çay.
 

Beyefendi ben 1000 kelime yazıyorum. Adı, ÖYKÜ.
 

Film çekmiyorum. Bu mantığınızı anlayamıyorum.
 

Bu örneği bana uygun görmüyorum.
 

Bu sohbeti de kesmek istiyorum. İyi günler diliyorum.
 

Okumasın. Ben yazacağım son nefesime kadar...

Kendim için,

Annem için,

Oğlum kızım torunum için,

Dağlarda ömür geçirmiş tozdan sürmeli atalarım için...