ŞÜKRAN MORAL İLE

Tabii.

"Cesaretten bahsedin".. deyince genel bir soru.

İlk sorunun cesaret ve cesurluk üstüne olması beni mutlu etti. Sanat cesaret olmadan yapılamaz bence.

Sıradan olanı saptayıp, öğrenip mümkün olduğunca uzaklaşmak, yaptığını savunabilmek cesarettir... kaybetmekten korkmamak, Her şeye sıfırdan başlayabilmek.

Elbette sanat tarihinde binlerce Cristo yapılmıştı.

Bir boşluk vardı kadın sanatçılar kendilerini İsa (Cristo) yerine koyup "evet, ben Cristoyum" dememişlerdi.

İtalyan Rönesans sanatına bakıyorum bir tane Caravaggio ayarında kadın sanatçı çıkmamış, hepsi neredeyse erkek. Sizce bu tesadüf mü?

İtalya da kadın, kız çocukları, evlatlar her şey babanın mülküydü.

Şimdi, yüzyıllardır süren bir patriarkal düzen içinde kadının mülk olduğunu görüyoruz. Elbette sanatı birey olan yapabilirdi. Şu tavuk yumurta hikayesine girmeyelim... çok kısıtlayıcı. Caravaggio katilmiş

İçinde bulunduğun duruma bağlı, hepimiz katil de olabiliriz... Ama o bir dahi.

 

Bence kişisine göre değişir genellemeye gitmek istemem her bireyi ayrı değerlendirmek gerek. Günümüzün sanatını sanatçının kişiliğinden ayrı açıklamak zor. Gereksiz bir çaba.

İsa'yı bilerek seçtim asla tesadüf değil. Hem o dönemde kendimi İsa gibi hissediyordum yani acı içinde ama ... hem de İsa rölüne girerek egemen erkek düzenine kafa tutmak. Meydan okumak.

Dinsel yanıyla ilgilenmiyorum fazla. İnsanların taptıkları şeyin de erkek olması yanıyla ilgilendim.

İsa figürü güzel. Acı içindeyken önünde diz çökerek dua edenler de günahkarlar. Kendisini o acıyla özdeşleştirme. Aslında arabeskin doruk noktası. İhanete ve haksızlığa uğramak... Hangimiz ihanete veya haksızlığa uğramadık?

Müslüm Baba gibi konuştum

Önce eskinin ne olduğunu bilmek gerek, yani bilgi. Sadece çılgın şeyler yapayımla olmaz.

Güzel bir soru.

Daha önce bahsetmiştim erkeklerin "malı" olan kadın, erkek egemen düşünceye göre "zevk" objesidir.

Yüksek Kaldırım' a gidip performans yaptığımda aynı soruların cevabını arıyordum, sene 1997...

Elbette sanat matamatik değil o nedenle tek cevap değildi bulduğum. Eğer o yılların çağdaş sanatını incelerseniz ki asla tek başına ele alamayız neden önemli olduğu ortaya çıkar. Her şeyden önce toplum iki yüzlü. Bunu biliyordum da yeniden gördüm. Asla gerçekleri konuşmak istemiyor... Konuştuğumuz gerçekler iktidarın onayından geçerse konuşuyor yoksa susmak veya linçe başlıyor. Özellikle kadınlarla ilgili.

Bugüne nasıl geldik, yani çocukların tek seçenek olarak ama özellikle fakir çocukların İmam Hatip Okullarında okuma imkanına sahip olmasına..?

Bu soruya cevap verebilirsek eğer.

İktidar yıllardır kadın üzerinden yaptı politikasını yani toplumun yarısıdır kadın. Bazı liberaller "ay ne var baş örtü özgür olsun" diyorlardı. Ama acaba özgür bir seçim miydi?

Teşekkür ederim ama bakın burada da şunu farkına varalım: "Kadın ve erkek beraber kurtulmalıyız, tek başımıza olmaz".

Bir şeye sahip olmak özgürlük değil. Toplumun yarısına boyun eğdirmişse iktidar, öteki yarısı da boyun eğer. Böyle bakmalı bir de... Bence esir olmak - birinin kölesi objesi olmak, kadar ağır ve kötü bir durum yok. Özgür olma savaşı çok daha eğlenceli.

Evet, zor ama ikinci sınıf olmak bence ölmekten de beter. Cesaret bu bilinçle başlar.

Kadınlar kendi aralarında ki aptal rekabeti bırakmalı artık!

Genelleştirmeyelim. Yardım lafı hoşuma gitmedi. Kendilerine yardım etsinler önce

Şu son yıllarda üzerimde baskı var, sansür baskısı. O nedenle kurumları boş verip "VUR-KAÇ" performanslarına başladım ve bunun da teorisini yazdım. Savunuyorum.

Baskılar, şantaj v.s. şeylere boyun eğen sanatçı değilim. Olduğum geldiğim yeri yakmaya da hazırım. İçimde bu tür baskılara karşı büyük bir öfke var.

Göndereyim şimdi:

 

 

Tam da burada o soruyu tekrar ediyorum: "Ne kadar destek buluyorsunuz ve o katmerlenmiş merhametsizlik duvarları nasıl aşılıyor?"

Çok destek bulmuyorum aslında. Yumruklarımla katlanabilmekle, her şeyden vazgeçebilmekle, yalnız kalabilmekle duvarın ötesindeyim zaten. Arada bir "nanik yapmam" rahatsız edici olsa da....

Diyalogdan yanayım, yardım ne için! Yanımda olursun veye olmazsın. Özgür olmayanların yardımına ihtiyacım yok.

Çok güldüm. Siz Şükran Moral'le röportaj yaptınız ve baya desteklisiniz efem... Hediyem olsun!

İktidara kafa tutmak benim zayıf, korunmaya muhtaç olduğum anlamına gelmez, tam tersi gücümü gösterir.

Cesur olduğumu siz söylemiştiniz.
 

Yoo, hor görmedim tam tersi.
 

Çok sevindim.

Bugün paylaştım: Exibart.TV diye bir İtalyan sanat magazini var. 2007' de Venedik Bienali' nde yaptığım performansı yayınlamıştı, baktım ki 1 milyon tık almış. Bu beni çok mutlu etti.

En son Chicago'da bir sanatçının Linci performansını yapmıştım. 2013' tam da GEZİ sırasında, inanılamaz tesadüf... Ama bu performans Türkiye'de görülmedi. Asistanım bir Türk öğrenciydi, internetten haberleri dinleyip beraberce ağlıyorduk.

 

O duyguyu anlatmak zor. Üzüntü ağlaması değildi ki! Zaten performanstan önce GEZİ' YLE ilgili bir konuşma da yaptım. Oradaki sanat camiasıyla hep birlikte "faşizme ölüm" sloganı attık. Çok çok güzeldi.

2018 de Avrupa'da sergilerim var elbette henüz belirli değil.Projelerim var onları bitirmek istiyorum.

Çok teşekkür ederim. Sevgiler

Sağolasın, çok mutlu oldum...